«Καλοκαιρινή υπόσχεση»

«Ήρθα να σε χαιρετήσω. Αύριο φεύγω με την γιαγιά και τον παππού στο εξοχικό, στο Σουνιο. Θα μου λείψεις και μη φοβάσαι, θα τα πούμε ξανά τον Σεπτέμβρη. Σου το υπόσχομαι». Αυτά είπα και σίγουρα και άλλα που επίσης δεν θυμάμαι. Ήταν η πρώτη υπόσχεση που δεν κράτησα. Αυτό το θυμάμαι και επίσης θυμάμαι πως ακολούθησαν και άλλες. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Εκείνο το μικρό αγόρι με τα γρατσουνισμένα γόνατα και τα γυαλιά που χρειάζονταν καθάρισμα εξαιτίας του παιχνιδιού στα χώματα λείπει. Ο παππούς λείπει... και η μυωπία λείπει...

Ένα ακόμα καλοκαίρι έχει ήδη αρχίσει και μαζί του φέρνει την τρομερή συνειδητοποίηση πως η ζωή μας είναι γεμάτη αλλαγές. Οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν, τα μέρη που επισκεπτόμαστε αλλάζουν, οι σκέψεις μας, οι αντιλήψεις μας για τον κόσμο επίσης αλλάζουν. Τα αγαπημένα μας πράγματα λείπουν και διαφορετικά παίρνουν τη θέση τους, τα πιο αναγκαία σε εμάς πρόσωπα - όπως οι φίλοι - πηγαινοέρχονται ή χάνονται από την καθημερινότητα μας. Κάθε άλλο παρά τυχαία. Εμείς οι ίδιοι, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Συχνά αναπολώ τα παλιά. Βλέπετε τα θεωρώ τόσο σημαντικά. Χωρίς αυτά ίσως να μην ήμουν αυτός που είμαι σήμερα και αυτός που θα είμαι αύριο. «Αφήστε με να κάνω λάθη», παρακαλώ τους ανθρώπους μου. Αφήστε με να φάω τα μούτρα μου και να γρατσουνίσω τα γόνατα μου σαν μικρό παιδί. Να δώσω υποσχέσεις, να κρατήσω μυστικά, να προσπαθήσω, να αποτύχω, να αρνηθώ, να είμαι ο εαυτός μου. Αν δεν το κάνω, να αναρωτηθώ. «Γιατί;»

Του χρόνου το καλοκαίρι σίγουρα όλα θα είναι διαφορετικά. Μπορεί να μην έχουμε χρήματα να πληρώσουμε το φως και το νερό, μπορεί να μην έχουμε καν σπίτι . Μπορεί και όχι. Δεν μου αρέσουν οι συμβιβασμοί και επιπλέον δεν μου αρέσει να δίνω υποσχέσεις που δεν μπορώ να κρατήσω. Τα πάντα είναι ρευστά, αλλά εγώ δεν συμβιβάζομαι.