Τα τραγούδια των ανθρώπων είναι πιο όμορφα από τους ίδιους πιο βαριά από ελπίδα πιο λυπημένα πιο διαρκή.

Τα «καλή Παναγιά» μας μάρανε, τα πανηγύρια και τα χρόνια πολλά φέτος, χτες το βράδυ παραμονή της Παναγίας και της ονομαστικής μου εορτής, την είδα ξανά στον ύπνο μου όπως πέρυσι... μάλλον αυτό θα είναι το ετήσιο ραντεβού μας, μπας και με πείσει να βαφτιστώ και εγώ με την σειρά μου.

«Ήρθα να σε χαιρετήσω. Αύριο φεύγω με την γιαγιά και τον παππού στο εξοχικό, στο Σουνιο. Θα μου λείψεις και μη φοβάσαι, θα τα πούμε ξανά τον Σεπτέμβρη. Σου το υπόσχομαι». Αυτά είπα και σίγουρα και άλλα που επίσης δεν θυμάμαι. Ήταν η πρώτη υπόσχεση που δεν κράτησα. Αυτό το θυμάμαι και επίσης θυμάμαι πως ακολούθησαν και άλλες. Έχουν περάσει...